Το Unfinished, ταξιδεύει τους αναγνώστες στην παιδική ηλικία της Priyanka στην Ινδία, εκεί όπου μεγάλωσε από τους παππούδες της και τους γονείς της. Οι γονείς της, ήταν και οι δύο στρατιωτικοί γιατροί, οι οποίοι ήταν αφοσιωμένοι τόσο στην οικογένεια τους, όσο και στην καριέρα και την φιλανθρωπία. «Είμαι ένα συνονθύλευμα της παραδοσιακής Ινδίας με την αρχαία σοφία της, καθώς και της σύγχρονης Ινδίας, με την αστική φασαρία της. Η ανάπτυξη μου ως παιδί, συνδύαζε πάντα και τις δύο Ινδίες. Ωστόσο όπου χρειαζόταν, υπήρχαν ερεθίσματα τόσο από την Ανατολή, όσο και από την Δύση» Αναφέρει η Priyanka σε ένα απόσπασμα του βιβλίου. Ακόμα, μέσα από την αυτοβιογραφία, εξιστορεί τα παιδικά της χρόνια. Πως οι γονείς της, την έστειλαν από πολύ μικρή ηλικία σε οικοτροφείο. Πως ακόμα σε μια πολύ διαμορφωτική ηλικία, όπως είναι η εφηβεία, έφυγε από την Ινδία και πήγε να ζήσει στην Αμερική, σε κοντινά συγγενικά πρόσωπα, με σκοπό να τελειώσει το γυμνάσιο. Πως βίωσε το bulling, λόγω της καταγωγής της. Πως γύρισε πίσω στην Ινδία για να τελειώσει το λύκειο. Πως ενώ ξεκίνησε να σπουδάζει αεροναυτική μηχανική, τα παράτησε για να γίνει ηθοποιός. Ακόμα πως η συμμετοχή της και η απρόσμενη νίκη της στα Miss India και Miss World το 2000, εκτόξευσε την καριέρα της. Πως κατάφερε να σταθεί ανάμεσα στο Bollywood και στο Hollywood. Την καριέρα της σαν ηθοποιός-παραγωγός- πρέσβης καλής θελήσεως της Unicef-ακτιβίστρια. Τον απρόσμενο θάνατο του πατέρα της από καρκίνο, καθώς και τον γάμος της με τον Αμερικανό τραγουδιστή Nick Jonas.
Κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, «Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, ονόμασα αυτό το βιβλίο πριν καν ξεκινήσω να το γράφω. Το όνομα του είναι Unfinished, δηλαδή Ημιτελής. Όντας ένα δημόσιο πρόσωπο εδώ και 20 χρόνια, με τόση ζωή ακόμα μπροστά μου να ζήσω και με μια τεράστια λίστα με επιθυμίες, τόσο στα προσωπικά όσο και στα επαγγελματικά μου, κατάλαβα ότι είμαι πολύ Ημιτελής. Το αστείο ωστόσο, στην συγγραφή ενός βιβλίου, είναι ότι σε αναγκάζει να δεις τα πράγματα διαφορετικά και να συμφιλιωθείς με τα γεγονότα της ζωή σου, που είχες ξεχασμένα σε ένα ράφι. Πλέον έχω συνειδητοποιήσει ότι το να είμαι Ημιτελής, έχει ένα βαθύτερο νόημα για μένα, γιατί ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους.»
Ακόμα προσθέτει «Οι γονείς μου με δίδαξαν σε πολύ μικρή ηλικία να έχω το θάρρος της πεποίθησης και ποτέ δεν ήμουν αμφίσημη για αυτό. Πάντα με καθοδηγούσε η περιέργειά μου, η ομορφιά της πρόκλησης και η εγγενής ανάγκη να εξελίσσομαι συνεχώς και να προχωράω. Έχω κάνει πολλά άλματα πίστης, πολλές φορές όταν με συμβούλευαν να «μην το κάνω» και ακόμη όταν φοβόμουν επίσης. Κάποιοι κίνδυνοι έχουν αποπληρωθεί, κάποιοι πάλι, δεν το έκαναν. (Η ζωή μου δεν είναι παραμυθένια, ωστόσο, μισώ να χάσω … c’est la vie), αλλά αυτό που έμαθα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, είναι ότι δεν έχω αποφύγει ποτέ την αλλαγή, ούτε έχω νιώσει ενοχή για την απόφαση μου να αφήσω κάτι Ημιτελές. Αυτή ήταν άλλωστε και η εξέλιξη που χρειαζόμουν ως άτομο.»
«Και έτσι, ενώ θα μαθαίνετε πώς έγινα αυτό που τελικά είμαι, κατά τη διάρκεια του «ενδιάμεσου» αυτού δηλαδή που δεν έχετε δει, ελπίζω να φύγετε με την αυτοπεποίθηση ότι ξέρετε, «Ότι είναι εντάξει να σηκωθείτε από μια ήττα, να φύγετε μακριά, να αφήστε τα πράγματα Ημιτελή και να προχωρήσετε στο επόμενο όνειρο, αν αυτό απαιτεί το ταξίδι σας για να φτάσετε στον επόμενο προορισμό. Όλοι έχουμε μια διαφορετική ιστορία να πούμε, αυτή είναι η ιστορία μου και είμαι Ημιτελής.»